Ik leef nog!!

Boa noite! Allereerst muito desculpe (heel erg sorry) voor het niet schrijven zo'n lange tijd! Maar ik leef nog en alles gaat goed met mij! Sinds ik eenmaal begonnen ben met mijn stage hier, was ik elke dag zo druk, dat ik vaak de tijd of de puf er niet voor had om te schrijven. Ook had ik er eerlijk gezegd vaak niet zo zin in en wilde ik liever leuke dingen doen met mijn vrienden. Maar nu heb ik er toch even de tijd voor genomen, en wil ik graag met jullie delen wat ik de afgelopen maanden allemaal heb meegemaakt en wat mij is opgevallen. Ik ga nu niet alles in één keer vertellen, want dat is te veel. Maar ik ga het verdelen over verschillende blogs, en deze blog gaat over mijn ervaringen in Garanhuns:

Zoals ik in mijn laatste blog al had verteld, was ik onderweg om Garanhuns te bezoeken, de plek waar alles voor mij eigenlijk echt is begonnen. Hier heb ik in 2015 met Stichting Vamos (vrijwillgerswerkorganisatie) mijn droom waar mogen maken en hebben we mensen de hulp kunnen gegeven die het echt nodig hadden. Ons project in 2015 was het bouwen van twee huizen en het opknappen van een sociaal centrum, die werd gebruikt als een consultatiebureau en als een soort van opvang om de kinderen te vermaken. Eén van de huizen die wij hadden gebouwd, was voor een familie die erg belangrijk is voor Vamos, en dat is de familie van Claudia. Claudia is een vrouw die Pater Gabriël al een lange tijd onder zijn hoede heeft, en haar daarom nu ook graag uit de brand wilde helpen. Claudia woonde namelijk toentertijd in een heel klein huisje met haar man en 5 kinderen, waar eigenlijk geen plek voor was. Ik heb deze familie 2 jaar geleden voor het eerst weer bezocht, toen ik samen met Lisa en Anne in Brazilië was. En nu had ik het geluk dat ik ze weer kon bezoeken. Gelukkig herkenden ze mij nog steeds en was het huis wat wij gebouwd hadden nog steeds in goede staat. Claudia vertelde mij toen ik daar was, dat ze ons (Vamos) nog steeds zo dankbaar is en dat ze erg gelukkig is met het huis. Dit maakte mij erg ontroerd, want dat betekende dat we echt wat hebben betekend voor deze familie. Ondertussen heeft ze nu 6 kinderen ipv van 5. Maar het was erg mooi om te zien dat al haar kinderen erg waren gegroeid en dat ze er gelukkig en gezond uitzagen. Hieronder zie je een foto van mij en de kinderen in 2017 en een foto van nu:

Voor degene die niet weten wie Pater Gabriël Hofstede is: Pater Gabriël is een pater geboren in Nederland, maar in Brazilië wonend sinds 1965. Hier hielp hij tot aan zijn dood de bevolking een betere toekomst te geven en heeft hij in 2007 ook samen met Huub de Stichting Vamos opgericht. Pater Gabriël is helaas afgelopen 1 augustus overleden, maar tot aan zijn dood heeft hij een hoop betekend voor een heleboel mensen, waaronder ik. Zonder hem zou ik nooit in contact zijn gekomen met dit geweldige land en zou ik nu ook deze geweldige ervaring niet hebben mogen meemaken. Ik ben hem daar dan ook nog steeds erg dankbaar voor, en vond het dan ook best lastig om te horen dat hij was overleden. 

Daarnaast had ik in Garanhuns ook nog een hele hoop andere vrienden gezien, die ons tijdens ons project erg hadden gesteund. Dit waren voornamelijk: Jennifer (met haar nichtje Alexia), Gabriëlla, Ruth, Fabiana (met haar zoontjes Miguel en Davi), Rogeria (met haar zoontje Gabriel) en Jaqueline (met haar zoontje Jorge Henrique). Deze mensen zijn nog steeds erg belangrijk voor mij en daarom zoek ik ze ook elke keer weer op als ik in Brazilië ben. Zoals velen van jullie weten, is Miguel het zoontje van Fabiana, een jongetje die erg speciaal voor mij is. Tijdens mijn vrijwilligerswerk was ik erg close met hem (toentertijd 2 jaar oud) en tot nu toe (nu 5 jaar oud) herkent hij mij nog steeds en vindt hij het altijd geweldig als ik er ben. De laatste keer dat ik hem zag zei hij ook: "Zij is mijn vriendin en ik ken haar al een hele lange tijd, al vanaf dat ik klein was". Ik denk dat het erg bijzonder is dat hij me al die tijd nog steeds herkent en dat ik met dit mooie ventje een vriendschap mag hebben, hopelijk nog voor een lange tijd. Hier foto uit 2015 en van nu:

Foto's met de meiden die ik hierboven genoemd heb:

Een ander kindje dat destijds veel indruk op mij heeft gemaakt is Paloma. Ik noemde haar altijd mijn divaatje, omdat ze mij destijds altijd voor haarzelf wilde hebben en niemand anders met mij mocht spelen. Ondanks dat ze vaak gemeen was tegen de andere kinderen, zorgde ze altijd goed voor haar kleine broertje waar ze altijd mee aan het rondslepen was. Paloma was ondank alles een bijzonder meisje voor mij, want ik was de enige persoon waar ze wel naar luisterde. En uiteindelijk werd ze door de dingen die ik tegen haar zei ook liever tegen de andere kinderen. Het was destijds erg shockerend voor mij dat ik zoveel invloed op een kindje kon hebben en dat ook echt naar mij luisterde. Ik vond het dan ook erg verdrietig om afgelopen jaar te horen dat ze zwanger was. Ze was toen namelijk nog maar 14 jaar oud, en dus veel te jong om een kindje te krijgen. Dit betekende niet alleen een eind aan haar jeugd en het begin van het volwassenschap, maar dit betekende ook dat ze alle zorgen op haar moest nemen terwijl ze daar nog helemaal niet klaar voor was. Uiteindelijk is gelukkig alles goed afgelopen, is haar zoontje gezond geboren en helpt haar moeder haar nog steeds goed met de verzorging van haar zoontje. Tegenwoordig woont Paloma niet meer in Garanhuns maar in een ander klein stadje dichtbij, waar ik haar dan ook heb opgezocht en haar zoontje heb mogen zien. Ze vond het onwijs leuk om mij weer te zien, en dat maakte me toch wel een beetje emotioneel. Ook om haar nu niet met haar broertje te zien sjouwen, maar met haar eigen zoontje. Haar zoontje was een erg mooi en lief ventje, waar ik toen leuk mee heb mogen spelen. Hier foto van ons in 2015 en nu:

Ook heb ik er in 2015 een hoop nieuwe vriendinnen bijgekregen, maar Jennifer heeft toen toch wel de meeste indruk op mij gemaakt. Toen ik haar in 2015 ontmoette was ze nog een meisje van 14 jaar oud, en nu is ze een vrouw van 19 jaar oud. Ik heb haar in die tijd zien veranderen van een verlegen meisje in een zelfverzekerde vrouw die weet wat ze wil. Ik had nooit gedacht dat deze vriendschap zo lang stand zou houden, aangezien ze aan de andere kant van de wereld woont, maar ik ben erg blij dat we nog steeds vriendinnen zijn. Hier foto van ons in 2015 en nu:

De afgelopen keer heb ik ook haar lieve familie mogen ontmoeten en heb ik haar onwijs lieve nichtje Alexia weer mogen zien. Alexia is 6 jaar oud, maar voor haar leeftijd een super slim meisje. Ze is net zoals haar nicht en weet precies wat ze wil, zo wilde ze dan ook erg graag met mij mee naar Nederland om daar een kijkje te nemen. Laatste keer dat ik haar zag vroeg ze mij ook of ik haar peettante wilde zijn, wat ik super lief en ontroerend vond. Hier foto van ons in 2015 en nu:

Ik kan nog over zoveel meer mensen praten, maar ik hoop dat jullie zo een beetje een beter beeld krijgen waarom Brazilië zo belangrijk voor mij is, en dat het niet alleen het lekkere weer en het eten is waarom ik hier ben. Maar dat het vooral de mooie mensen zijn die ik hier heb mogen ontmoeten die het zo speciaal voor mij maken. Ik denk dat ik namelijk nog nooit eerder zulke warme en openhartige mensen heb mogen ontmoeten zoals hier in Brazilië. En natuurlijk heeft dit land ook onwijs veel problemen op politiek en economisch gebied. Zo is er bijvoorbeeld een heel groot verschil tussen arm en rijk hier, en hoe langer ik hier ben hoe meer ik dit inzie. De volgende keer zou ik hier meer over vertellen en over het bezoek van mijn ouders, wat ook erg speciaal voor mij was. Tchau beijos!!