Quase brasileira!

Bom dia! Op dit moment zit ik in de bus naar Garanhuns en dat leek mij een goed moment om mijn blog te schrijven, aangezien ik hier voor 4 uur in zit. In Garanhuns ga ik mijn vrienden bezoeken die ik heb ontmoet tijdens mijn vrijwilligerswerk met Vamos, die ik nu ook al ongeveer voor 2 jaar niet heb gezien en sommige zelfs 4 jaar niet. Maar ik zal nu eerst wat vertellen over de afgelopen week, want ik heb weer een hoop meegemaakt. Dinsdag (20 mei) ging ik samen met Vanessa naar de sportschool, want ik wil hier natuurlijk ook in vorm blijven. Vanessa heeft een motor, en dus kwam ze me ophalen met de motor en ging ik achterop, wat ik erg leuk vond. De sportschool waar Vanessa sport is best wel groot en heeft zelfs een eigen zwembad. Eenmaal omgekleed en klaar om te beginnen, kwam de jongen van de sportschool naar mij toe om me te helpen. Hij vertelde welke oefeningen ik het beste kon doen. Ongeveer een uur later heb ik ongeveer alle spieren getraind die ik heb en alles was verzuurd. Nadat Vanessa mij weer thuis had afgezet en ik snel een douche had genomen, ging ik samen lunchen met Raphael en Day. Elke keer wanneer ik samen met hun lunch hebben we gesprekken over de verschillen tussen Brazilië en Nederland en leren ze mij belangrijke dingen over Brazilië. Hierdoor leer ik het land steeds beter kennen. Na de lunch gingen we boodschappen doen, om ingrediënten voor pannenkoeken te kopen. Raphael wilde namelijk graag een Hollands gerecht proeven, en dus leek het mij leuk om pannenkoeken te maken. Met wat improvisatie had ik pannenkoeken met kaas en spek gemaakt, want Brazilianen willen alleen hartige dingen op hun pannenkoek. Ze hebben hier namelijk ook een soort van pannenkoeken, maar dan met gehakt, groenten en bovenop kaas, wat voor mij meer op een burrito leek.

Na het avondeten hielp ik Day met het leren van de basis dingen van het Engels, ze wil namelijk heel graag Engels leren. Dit verliep met veel gelach, omdat ze soms dingen erg grappig uitsprak. Maar vanaf nu hebben Day en ik een deal gemaakt, dat we een aantal keer in de week in de avond voor een half uur elkaar helpen, ik haar met Engels en zij mij met Portuguees. Zodat wanneer ik terug ga naar NL ze vloeiend Engels kan spreken.

Woensdag (22 mei) had ik dan om 8 uur 's morgens mijn afspraak bij de federale politie. Maar eenmaal aangekomen om 8 uur bij de federale politie, was er nog helemaal niemand, typisch Braziliaans ook weer haha. Na een tijdje te hebben gewacht was er dan eindelijk iemand die ons kon helpen. Deze keer waren mijn papieren gelukkig wel goed. Ik moest mijn vingerafdrukken achterlaten en ongeveer 10 keer mijn papieren controleren, want de man die ons hielp maakte elke keer fouten met het overtikken van mijn gegevens, het is ook erg moeilijk 😂. Ongeveer 1,5 uur later waren we dan eindelijk klaar en kon ik mijn CPF ophalen. Dit is mijn Braziliaanse persoonsnummer, die je hier ongeveer bijna overal bij nodig hebt, bijvoorbeeld bij het kopen van kaartjes van een feest of bij het afsluiten van een abonnement bij de sportschool. Alle Brazilianen hebben een CPF, dus nu ben ik ook bijna een braziliaan haha. Maar om dit CPF op te halen, was ook weer een heel gedoe. Want ik moest eerst naar het postkantoor, daar het CPF betalen, en daarna weer naar een ander kantoor om mijn CPF op te halen. Uiteindelijk waren we rond half 1 klaar, terwijl we om 8 uur al begonnen waren. Dit is wat ze noemen bureaucratie en daar heb ik nu helaas ook kennis mee gemaakt. Na al dit gedoe zijn we samen met de vader van Filipe (Antonio) gaan lunchen, dit was erg gezellig. Hij is een erg aardige en behulpzame man. 

De volgende dag (donderdag 23 mei) had ik weer een rustig dagje en heb ik geprobeerd om wat Portugees te leren. Want ook al praat ik elke dag Portugees, heb ik nog steeds moeite met de grammatica. Dit wil ik nu zo goed mogelijk onder knie krijgen, zodat ik het straks vloeiend kan spreken. Ook kwamen ze vandaag mijn kast in elkaar zetten, die al 6 dagen lang ingepakt op de grond lag. De kast is erg mooi en groot, dus ik kan makkelijk al mijn spulletjes erin kwijt.

In de avond was ik samen met Day mee naar de universiteit gegaan, want ze hadden een speciale les waarbij ze gingen oefenen als advocaat met een zaak in de rechtbank, e n wij waren dan het publiek. Dit was erg interessant maar ook hilarisch om mee te maken. De zaak ging namelijk over een scheiding tussen Raphael (hij speelde de echtgenoot) en een andere studiegenoot (zij speelde de echtgenote). Zo ging de zaak bijvoorbeeld ook over wie de pitbull (cachorro pit bit) kreeg, wat voor veel gelach zorgde. 

Vandaag (vrijdag 24 mei) voelde ik me niet zo lekker, ik had erge hoofdpijn. Hierdoor heb ik de hele ochtend op bed gelegen en helaas niks kunnen doen. In de middag kwam een vriendin van Rafaela: Nathália thuis, zij voelde zich ook niet lekker. Nathália bleef drie nachten bij ons slapen, omdat zij en Rafaela een cursus hadden met hun werk en Nathália woont in een andere stad. Ik vond het erg gezellig met haar en ze had me zelfs wat Portugees geleerd. In de avond kwam Rafaela ook thuis van haar cursus en liet ik haar en Nathália een stroopwafel proeven, dat vonden ze helemaal geweldig. 

Zaterdag (25 mei) ging ik samen met Day naar Raphael om daar te studeren. Zij hebben namelijk volgende week vrijdag zes tentamens, dus ze moeten de komende week veel leren. Omdat hun in de avond ook gingen leren, ging ik samen met Vanessa, haar vriendin (Hellen) en andere vrienden naar een club. Hier was een feest met forró en funk muziek. Na het feest sliep ik bij Vanessa, want het is hier niet veilig om in de nacht in je eentje een uber te nemen. 

Zondag (26 mei) heb ik eindelijk voor het eerst kunnen uitslapen. Dat kan ik normaal niet, doordat het in de ochtend erg heet is in mijn kamer. Dit is omdat de zon er in de ochtend vol op schijnt. In de middag ging ik weer samen met Day studeren bij Raphael. Na het studeren hadden we met zijn allen subway gehaald, die hebben ze hier namelijk ook haha. In de avond had ik voor het eerst mijn eigen was gedaan, dit gaat toch net wat anders dan in NL. Hier is de wasmachine zo licht, dat je hem gewoon op kan tillen. Maar het wassen hier gaat als volgt: je sluit de wasmachine aan op het water, dan doe je het waspoeder erin en wacht je tot al het waspoeder is opgelost en er genoeg water in zit. Daarna doe je de kleren erin en zet je hem aan. Een vol programma duurt ongeveer een half uur. Daarna laat je wasmachine leeglopen door de slang in het putje te plaatsen. Als de was klaar is moet je eerst de kleren uitwringen want die zijn zeiknat, en daarna hang je ze op aan het droogrek. En dan maar wachten tot ze droog zijn hahah. Toch iets ingewikkelder dan in NL, waar je gewoon op een knopje drukt en alles vanzelf gaat. 

Maandag (27 mei) had ik dan eindelijk samen met Filipe mijn gesprek met het ziekenhuis. Door het gezeur met de federale politie kon ik helaas niet eerder op gesprek, waardoor ik vandaag helaas nog niet kon beginnen. Ik begin nu pas dinsdag 4 juni. Allereerst had ik mijn gesprek met GAPO, dit is een groep vrijwilligers die patiënten met kanker helpt in hospital da FAP. Dit waren super lieve mensen en ik denk dat ik met hun erg naar mijn zin ga hebben. Ze hadden mij ook een t-shirt gegeven met hun naam GAPO erop, die ik tijdens het werk moet dragen. Vanaf dinsdag ga hun elke dinsdag- en donderdagochtend helpen. Na dit gesprek zijn we naar casa de criança gelopen, dit was erg dichtbij. Casa de criança is een kinderopvang voor arme kinderen. Kinderen met alle leeftijden, van baby tot volgens mij 12 jaar oud, worden hier geholpen. Ze krijgen eten, worden gewassen en ook hun kleren worden gewassen. Ook krijgen ze hier les. Hier ga ik ook helpen, alleen zijn ze van 14 juni tot begin juli gesloten, dit moet van de overheid. Als laatste zijn we naar hospital da criança gegaan, waar we ook een gesprek zouden hebben met de directrice. Maar na lang gewacht te hebben, bleek ze een spoedgeval te hebben en ging het gesprek niet door. Dit gesprek heb ik nu maandag 3 juni. Na alle gesprekken hadden we erg trek en gingen we bij Filipe thuis eten en had hij gekookt. Spaghetti met tonijn, tomaat, olijven en kaas, erg lekker! Al vond hijzelf van niet. Na het eten zijn we naar de rodoviaria (plek waar de bussen vertrekken) gegaan om een kaartje voor de bus te kopen waar ik nu in zit. Alleen kon ik pas het kaartje op de dag zelf kopen, dus waren we voor niks gegaan.. Hierna waren we naar het winkelcentrum gegaan, want dit ligt naast de rodoviaria. Hier heb ik wat cadeau's gekocht voor mijn vrienden in Garanhuns. Toen ik hierna thuis kwam, vertelde Day dat ze een presentatie moest geven. Dit wilde ik natuurlijk zien en dus ging ik weer mee naar haar universiteit. Haar presentatie ging erg goed! En na haar presentatie zijn we stiekem het lokaal uitgesneakt, zodat we thuis nog even konden chillen voordat ik morgen weg ga.

Mijn volgende blog zou waarschijnlijk pas komen als ik terug ben uit Garanhuns, want ik heb daar denk geen tijd om te schrijven. Tchau!! 😗